وقتی این ایده در ذهنم شکل گرفت انتظار داشتم تا بتوانم آنچه را که در فرهنگ اعتراضی جوامع مختلف وجود دارد و دارای فاکتور های است که می شود به آن پیشوند رادیکال اضافه کرد.
از انجا که تنها یک علاقه مند ساده بودم که بیشتر به دنبال آموختن هستم و صد البته حرفه ی خاصی در تئاتر و سینما و نقد آثار سینمایی ندارم.تصمیم بر این داشتم که با وسواس خاصی مطالب و همچنین بیوگرافی ها و لینک های مرتبط با موضوع سینمای رادیکال در این وبلاگ جمع آوری نمایم.
در انجا که چه اثری را باید چپ و رادیکال نامید قطعا در موقعیتی نیستم که در مورد آن نظری دهم اما با توجه به دو لبه بودن این مفهموم یعنی سینمای رادیکال که یک سمت مجموعه ای از عوامل و زیر ساخت ها و نوع و نمایشنامه فیلم را می توان در نظر گرفت و آن را در رده بندی فیلم های رادیکال قرار داد.
اما می توان به این نوع تشخیص بسنده کرد؟آیا سینمای رادیکال صرفا سینمای انتقادی است؟
که مشکلات جوامع را نشان می دهد همجون کاری که مایکل مور در مستند هایش به تصویر می کشد.
و یا اثری ابتدا انتقادی که به زیر ساخت های یک اجتماع به بیان مارکسی زیر بنا ی جوامع نزدیک شده و آن را به تصویر می کشد و تماما چالش برانگیز بوده بطوری که باعث تولد اندیشه ی جدید در مخاطبان خود فراهم می آورد.
گدار یا پازولینی یا ویسکنتی و تروفو و بسیاری دیگر نام های بزرگی در این عرصه می باشند اما به نظر من تمامی آثار آنها را نمی توان در جایگاه فیلم های رادیکال که تارو پود و ریشه ی مسائل را از هم می گسلد و راه و یا آلترناتیوی (در اینجا باید از ایدئولوژی مارکسیستی نام برد)به مخاطبان فیلم ازائه می دهد.
آنچه بعد از فروپاشی دیوار برلین اتفاق افتاد این بود که سینمای ایدئولوژیک را صرفا برای سینمای اتجاد جماهیر شوروی و همچنین بنیادگرایان و تمامیت خواهان اسلامی وانمود کردند و این عمل بیش از بیش نشات گرفته از رسانه های نئولیبرالی بود که سعی داشتند ایدئولوژی را بد و تنها به زبان خود تغریف کنند و کمونیسم را یک ایدئولوژی تمامیت خواه و ظالم و دیکتاتور وانمو.د کنند.
آنچه که استالینیسم برای آنها به ارمغان آورده بود نه تنها در عرصه سیاست بلکه در عرصه هنر و سینما بیش از بیش به کارشان میامد تا کمونیسم را همسنگ استالینیسم موجود در شوروی جلوه دهند.
اما باید به مسئاله ی سینمای ایدئولوژیک پرداخت و با اثبات اینکه سینمای هالیوود و رسانه های تحت سیطره سرمایه داری آنجه در قالب فیلم هایشان هر روز به خورد مخاطبان خود می دهند انواع اقسام سیاست های جنگ طلبانه و تبلیغ بازار آزاد جهانی و شستشوی کامل نظام سرمایه داری از چالش های سینما گران و تبلیغ ایدئولوژی های نئولیبرالیستی که شامل نکات بسیاری چون تروریست نامیدن تمام مخالفان نظلم سرمایه در اقصا نقاط دنیا .تبلیغ تکثر گرایی اینکه در یک جامعه (جامعه طبقاتی هیچکاه نام برد نمی شود)انواع و اقسام انسان ها زندگی می کنند که یکی میلیاردر و دیگری فقیر است و این مساله را یک مساله کاملا طبیعی می نامند و می خواهند مخاطب را آنچنان توجیه کنند که دنیای انسان هارا چون زندگی ماهی های در اقیانوس تصور کند و چرخه و زنجیره غذایی که در زیست بوم اقیانوس ها قرار دارد را کاملا شبیه به زندگی انسانی و ایده آل برای جوامع انسانی بنامد.آنجا که یک نهنگ هزاران ماهی کوچک را می خورد و ماهی های کوجک ماهیان کوچکتر و آنها موجودات ریز دریای بنام پلانکتون ها را تغذیه می نمایند.
همچنان که انسان ها نیز در جوامع طبقاتی از پایین به بالا به همین سیستم قربانی شده و خوراک اهداف آنها یی می شوند که سرمایه های کلان در دستانشان است.
سخن را در این باب کوتاه می کنم .در ادامه نوشته ام سعی دارم از نقد های رادیکال و نقادان بزرگ همچون ژیژک که ید طولائی در نقد سینمای هالیوودی دارد و همچنین از نقطه نظرات منتقدان داخلی که بعضا قلم های هوشمندانه و زیرکانه ای می زنند در این وبلاگ لحاظ کنم.
در کنار آن با تهیه یک لیست از فیلم های مورد نظر که انتخاب شده است آرشیو کوجکی در باب سینمای چپ گرد آوری خواهم نمود.
سخن آخر:
آنچه هدف خود از این مجموعه که در آرشیو چپ قرار می گیرد باید نام ببرم فقدان یک پایگاهی است که بطور جدی به این مساله نپرداخته.هرچند نباید از مقالات و نوشته و کتاب های بسیاری که زحمات زیادی برای آن کشیده شده غافل ماند .اما سعی بر این است که کمی ساده تر و قابل فهم تر مخاطبان بیشتری را تشویق به تماشای فیلم های اعتراضی کرد.شاید حداقل باعث دیگر نگریستن به بسیاری از مسائل دنیای اطرافمان خواهد شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر